گندله

گندله نوعی ماده اولیه برای تولید آهن خام است. گلوله‌هایی کوچک تولید شده از سنگ آهن و سایر مواد افزودنی است که سخت یا پخته می‌شوند. گندله مورد استفاده در روش احیای مستقیم نسبت به گندله کوره بلند دارای عیار آهن بیشتر و ناخالصی کمتر می‌باشد. گندله استفاده شده در کوره بلند باید دارای اندازه بزرگتر و استحکام بالاتری باشد که آن هم به اندازه کوره بلند بستگی دارد. درجه احیا پذیری نیز به درجه تخلخل، سطح تماس و تماس جامد گاز بستگی دارد.

ماده اولیه برای ساخت و تولید

برای تولید این محصول سنگ‌های آهن خرد شده و آسیا شده با دانه بندی بین صفر و صد میکرون در سطح جهان به عنوان خوراک گندله عرضه می‌گردد.این مواد اولیه در صورت آسیاب کردن تکمیلی در مدتی کوتاه برای واحدهای احیای مستقیم مانند مجتمع‌های فولاد اهواز و مبارکه که مجهز به تجهیزات گندله سازی هستند،باری مناسب به شمار می‌آیند. در برخی از فرآیندهای احیای مستقیم از گندله خام و خام سخت شده نیز استفاده می‌شود.

مواد اولیه برای تولید شامل موارد زیر می‌باشد:

• بنتونیت
• شیر آهک
• مواد آلی
• آهک
• سیمان
• آب

روش تولید

ابتدا مواد اولیه با نسبتی معین درون دستگاه گندله سازی ریخته می‌شود. علت افزودن هر کدام از مواد افزودنی از دو عامل بهبود خواص میکانیکی و خواص متالوژیکی خارج نیست. عمده خاصیت مکانیکی قابل توجه در استحکام مکانیکی آنهاست. خواص متالوژیکی قابل بهبود در این مرحله شامل چسبندگی مواد خام به یکدیگر و تسهیل احیا سازی در کوره بلند می‌باشد.

باید تلاش شود تا عیار سنگ آهن مورد استفاده در مواد خام به مرز ۶۹ درصد هماتیت یا ۷۲ درصد مگنتیت نزدیکتر باشد. مصرف کانسنگ با عیار بالا موجب صرفه جویی در حامل‌های انرژی خواهد بود.

بطور کلی روش‌های تولید به دو روش مخروط و روش دیسک تقسیم می‌شود. تا ابتدای دهه ۵۰ میلادی تنها روش همان مخروط بود که با پیشرفت تکنولوژی، به تدریج روش دیسکی عمده روش تولید ،در مقیاس صنعتی شد.